Hoe wil je herinnerd worden?

Dat is de vraag die ik stel aan de mensen die ik portretteer. Dat zijn mensen die geen of nauwelijks een netwerk hebben. Hun portretten, die ik in samenspraak met hen maak, zijn een ‘levend’ bewijs van hun bestaan.

In oktober 2023 zag ik een aflevering van Tegenlicht over verbindende vertellers. Daarin kwam Zwanine Siedenburg, geestelijk verzorger in Amsterdam, aan het woord. Zij vertelde hoe zij voor haar project Walk of Life de levensverhalen verzamelt van Amsterdammers die niet of nauwelijks een netwerk hebben. Daarmee wil ze ervoor zorgen dat als deze mensen ooit overlijden, er een verhaal over hen verteld kan worden tijdens hun uitvaart. Deze levensverhalen worden opgeslagen op de website van Walk of Life en bewaard in het Amsterdams Stadsarchief.

Ik vond dit zo’n mooi initiatief dat ik Zwanine aanschreef met het voorstel: wat als ik (analoge) portretten maak bij de levensverhalen van Walk of Life?

Dat doe ik inmiddels. Via Zwanine kom ik in contact met de geportretteerden. Ik vraag aan hen: ‘Hoe wil jij herinnerd worden?’ Bij de portretten schrijf ik ook een kort verhaal over de ontmoeting met degene die ik fotografeer.

Project in ontwikkeling